Czy to się kiedyś skończy, czy to się w końcu zmęczy?
Czy wreszcie się położy pod kocem niepamięci?

Większość ludzi przeżyła takie magiczne chwile... Chociaż na ogół nie przywiązuje się do nich wielkiej wagi, mimo to - tak uważam - działają one lecząco. Wyobraź sobie, że jest wieczór - magia szczególnie lubi tę porę dnia! - pali się lampa... W pokoju są dwie osoby. Każda robi swoje, jest tym pochłonięta, a jednocześnie czuje, że jest ktoś obok, również zajęty, a jednak ze mną... To wielkie pole do poetyzowania; poeci lubią niejednoznaczność, nastroje, uczucia...

Plener też jest OK. Magia szczególnie lubi wodę i ogień. Kiedy dwie osoby siedzą obok siebie i patrzą w morze, taflę jezioraczy w płonące ognisko... czasami dotykają się ramionami, ale niekoniecznie... to wtedy pojawia się ten tajemniczy nastrój... nic nie trzeba gadać, udowadniać, zapewniać, wyjaśniać. Wszystko jest jasne, proste, bezpieczne, a jednocześnie skomplikowane, ulotne, wieloznaczne... Tak, magia jest tylko p o m i ę d z y - kiedy nie domagamy się jednoznaczności, dosłowności.