no ten,kamerkowe nic. Ja pierd.nie ogarniam tego,wszytko co w ostatnim czasie zaplanuje,nie wychodzi w żadnym calu.. -.-

Ale nie przejmuje sie bo co się odwlecze to nie uciecze ;D,Świeta + zapalenie oskrzeli = leniuchowanie ;3 

                siedziała na parapecie,patrzyła przez okno na zaśnieżone drzewa,drogi. Temeperatura za oknem była niska,ale w środku też spadała.36,35,34... i tak powoli.Tak,to temepratura jej ciała nieubłagalnie biegła ku 0.Sennymi powiekami spojrzała na telefon,który trzymala w coraz bledszej dłoni,oglądała i pisała ostatnie sms'y,dziękując ludziom za to,że byli. Myślała o rodzinie i o chwilach spędzonych z nią. Koło niej walały się pudełka po tabletkach,rozlany alkohol,chusteczki brudne od tuszu do rzęs.W pewnym momencie,telefon spadł na ziemie,noga obsunęła się z parapetu,oczy,które zdążyły już tylko uronić ostatnią czarną łzę zamknęły się,a na jej sinych ustach  pojawił się mały uśmiech. Odeszła. Z pozoru nikt by się po niej tego nie spodziewał,zawsze uśmiechnięta,szczęliwa dziewczyna. Nic jej nie brakowało.Przyjaciele,rodzina. Ale  to własnie takie osoby duszą w sobie najwiecej bólu. Bólu o którym nik nie wie,o którym ona nie chce nikomu mówić.Mysli,że poradzi sobie z nim sama. Jednak w pewnym momencie,impulsie chwili,siedziąc sama,zaczyna się nad wszystkim zastanawiac i analizować,że nie ma to sensu,że nikt tak naprawde nie potrafi jej pomóc,jest sama. Wtedy przychodzą jej do głowy najgorsze pomysły,zaczyna odtrącać bliskich,zamykać się w sobie,nieumyślnie ranic ludzi.I kończy ze wszytkim,z myślą,aby już nikt przez nią nie cierpiał i żeby ona sama ne cierpiała. Nikt tak naprawde nie wie ile człowiek potrafi  w sobie tłumić emocji,słów.Chciałby je powiedzieć,wykrzyczeć,ale nie potrafi,ma blokade,taśme na ustach,której nie potrafi zdjąć.. w sumie czasami nie chce.