Bezmoc

"wrócę kiedy życie zbudzi mnie.."

"to moje życie i czas do niego wracać.."

Dwa zupełnie inne wersy..

Dwa zupełnie inne momenty życia.. 

A teraz?

Bezmoc ciemniej i głuchej nocy, która pozwala mi filtrować myśli...

Czas kiedy mogę być choć w ułamku sobą.. mroczną, rozbujaną, żyjąca na swoich zasadach bezszelestna postacią..

Bóle ciała, które teraz się nasilają. Myśli, które kłębią się w głowie.. dusze, ktore przekonują siebie, że droga i decyzję jakie podjęłam były dobre..

Bo to ja mam problem. To ja wiecznie chce czegoś więcej.. to ja okłamuje, nie liczę się z czyimś zdaniem, myślę tylko o sobie..

Otóż nie.. pogrążam się w świecie niepodjętych decyzji, wyimaginowanych sytuacji i nierealnego życia. Bo tylko to pozwala mi nie krzyczeć. Wstawać rano, poświęcać się życiu, które nie miało tak wyglądać.. 

A nawet tego próbuje się mnie pozbawiać..

Bezsenności która daj mi cień ukojenia..