Wydaję się być nie taką najgorszą dziewczyną. Mam mnóstwo wad, ale również coś tam w sobie dobrego. Często popełniam błędy, ale jednak mam jakieś pojęcie o życiu. Na świecie jest tyle fantastycznych, dobrych ludzi, ale moje zainteresowanie skupi się zawsze na kimś zupełnie przedziwnym. Na kimś, kto nie tyle mnie interesuje sam w sobie, co zaciekawi mnie jego pokrętna osobowość. I zamiast się wycofać w odpowiednim momencie, to brnę zupełnie głupio, żeby zobaczyć czy mam racje, czy dobrze odgadłam zagadkę. Kontynuuję wszystko, tylko po to żeby nocami analizować profil psychologiczny takiego przypadku i odgadywać "co autor miał na myśli" mówiąc swoje skomplikowane monologi. Przesiąknięta jestem psychologią na wskroś, ale bezsprzecznie we krwi mam umiejętność pakowaniem się w kłopoty i wchodzeniem w różne skomplikowane sytuacje, tylko po to żeby zobaczyć co będzie dalej. Myślałam, że może dorosłość mnie czegoś nauczy. 
Albo chociaż doświadczenie. Ale gdzie tam. Lat przybywa, a ja? Jestem coraz głupsza.

https://www.youtube.com/watch?v=Th_e5wYIrl4&list=RDEMMNHUnJC30yOnmWr4RN8J0Q