Niewypowiedziane.

I siedzę. I nie wiem co robić. Mogłabym iść spać. Powinnam. Otępiona. W dziwnym transie. Już nie w manii. Te cholerne emotikonki. Na dole strony. Machają do mnie. Śmieją się ze mnie. Wcale to nieśmieszne. Niesmaczny i ponury dowcip. Wstawiam tu swoje zdjęcie. Kreuję się. Na potrzeby internetu. W sieci. I widze puste opakowanie. I batonik z białej czekolady, który planowałam zjeść w czasie filmu. Bo się odchudzam. Poniekąd. Zachwycać, zapierać dech w piersi. Tylko to do życia potrzebne? I znowu pale. Umre na rozedme płuc. I mam chronić dzieci. Przed wdychaniem dymu tytoniowego. Swoje? Paznokcie u lewej ręki mam żółte. U prawej pomalowane na różowo. Że niby tak optymistycznie. Wcale nie zimowo. I wcale nie przy kubku herbaty z rumem. Będę prześwietlać płuca. Oprawię ten plastik, który mi dadzą w ramkę i powieszę nad łóżkiem. Lekko i beztrosko odpłynę w rytm muzyki. Porwana na fali dźwięków. Ciche łkanie. Z lodówki. I boje się ciszy. Boje się odezwać. Boje się otworzyć usta. Nie boję się krzyczeć.