Zimowe opowiadanie cz17

Wyszłam. Po prostu wyszłam stamtąd. Najpierw spokojnie otworzyłam drzwi z kuchni i bez słowa udałam się do drzwi biorąc po drodze płaszcz. Następnie coraz szybciej i szybciej aż w końcu rzuciłam się w bieg. Skręciłam w skrótowe uliczki, przeszłam przez park. Starałam się unikać głównych ulic.

W końcu znalazłam się pod domem.

- Emilia? Dobrze że już jesteś. Pomożesz tacie wieszać lampki na balkonie i w oknach? Nie mogę zbytnio ruszyć się teraz z kuchni - przywitała mnie treściwie mama

- Jest na górze?

- Tak. Jak skończycie to możesz przyjść mi pomóc?

- Noo okej

Poszłam jeszcze do pokoju sięprzebrać na coś bardziej luźnego. Włożyłam ciepłe dresy i czarną bokserkę, po czym udałam się do salonu na górze, gdzie tata rozprawiał się z małymi naplątanym świecidełkami

- oo przyszła moja córa ukochana

- Nie przymilaj się, nie chce mi się pomagać - powiedziałam uśmiechając się lekko

- Stremu ojcu nie pomożesz?

W tym momencie rozgegł się dźwięk dzwonka w moim telefonie który dobiegał z pokoju.

Poszłam i sprawdziłam. Dzwonił Mikołaj.

Nie miałam sił na rozmowę więc nie odebrałam. Wyciszyłam telefon i zajęłam się pracą.

***

Wieczór tego samego dnia.

Tata i mama sprzątali zawzięcie, zaś mi przypadło pieczenie i ozdabianie ciastek. Miałam na sobie śmieszny fartuch w czerwono-zieloną kratkę. Tak powiedzmy w kolorach świąt.

Skupiłam się już maksymalnie przyozdabiając ciastka lukrem i słodką posypką. Właśnie tworzyłam zieloną choinkę na ciastku gdy nagle zadzwonił dzwonek do drzwi.

W efekcie część lukru wylądowało na mnie.

Poszłam otworzyć drzwi bo byłam ich najbliżej. Byłam pewna że to ciotka z wujkiem.

Przynajmniej miałam taką nadzieję.