"KAWA STYGNIE!" krzyknęła do mnie z kuchni.

Zbiegłam z góry nieuczesana ze świeżo umalowanymi paznokciami.

"COOO?!" spytałam delikatnie. 

"Kawa stygnie, mówię przecież." powiedziała. przytulilam ją ciesząc się, że chociaż ona nie odeszła.

Poszłam ze świeżo zaparzoną kawą na górę zachwycać się nadal anatomią świni i wieloszczetów. Położyłam rękę na materacu, gdzie jeszcze niedawno siedziało tyle ludzi. Dzisiaj dorobiłam się już stolika! I krzeseł! 

Pomyślałam o tych wszystkich ludziach. Przeszłam ścieżką goniąc życie swoje. Spotkałam babcie, dziadka, Kawik śpiergotał mi nad głową, Eliza znowu jeździła w kółko, Urwis podbiegł, pogłaskałam Go, szłam dalej. Spotkałam Beatę, przywitałyśmy się, wypiłysmy piwo, jak jeszcze niedawno, ale musiałam uciekać. Przywitała mnie Kinga i Jasiek. Nie widziałam ich dawno. Pobiegłam dalej. O! Widzę Helenkę! Mała, śmieszna dziewczynka w kręconych włosach. "Siemanko Mała! Lecę dalej!". Spotkałam jeszcze kolegę Darka. i Czarka z Martą. Czarek się uśmiechnął, a Marta pokiwała. Odwzajemniłam uśmiech, odkiwałam.

i dobiegłam, obudziłam się.

Tak bardzo chcę w CIEBIE wierzyć, TAK BARDZO! Tylko czemu TAK BARDZO mi to utrudniasz?! Czemu tak często ostatnio pokazujesz mi, że CIE nie ma?