Zrobiłam to, udało się !
Koniec sesji, oceny bardzo w porządku i oficjalnie wakacje ! <3
I nawet cieszyłam się tym, jakieś dwie może trzy godziny...
Przez chwilę znowu czułam się dobrze.
Nawet pomyślałam sobie, że nie jestem takim beznadziejnym przypadkiem, że jednak coś wiem, coś potrafię i coś osiągnę.
Szybko zostałam sprowadzona na ziemie.
Znowu zdeptana.
I znowu czuję się jak nic nie warty nikt.
Całe życie, przez całe cholerne życie ciągle jestem równana z ziemią.
Ciągle ktoś podcina mi skrzydła.
Rujnuje moją samoocenę.
Niszczy wszystkie plany i marzenia.
I odbiera chęć do życia.
Nie mam siły już walczyć z samą sobą przekonując siebie, że jestem coś warta.
Nie mam.
Po prostu.
Coraz częściej myślę, że nie powinno mnie tu być.
Nienawidzę tego człowieka, którego widzę gdy patrze w lustro.
Kiedyś kochałam, dziś nie mogę na niego patrzeć.
A muszę z nim żyć.
Chociaż w środku czuję się już martwa.