Wiem, że jest Wigilia i powinnam rozsiewać wokół ciepłą, świąteczną atmosferę, ale nie mam na to najmniejszej ochoty,

bo siedzi we mnie pewna rzecz, jak drzazga mnie denerwuje i nie daje normalnie funkcjonować.

A mianowicie: dlaczego mam rezygnować z czegoś dla kogoś, któ nie poczyna zupełnie żadnych wyrzeczeń dla mnie?

Po co, ja się pytam?

Dlaczego mam ograniczać siebie, by w oczach innych być tą 'dobrą' ?

Przecież to jest bez sensu!

Jeżeli nie będę akceptowana przez kogoś razem ze swoimi wadami, to macham mu środkowym paluszkiem.

A dlaczego?

Bo życie w klatce, lub pod kloszem to nie dla mnie.

Wyobrażacie sobie jastrzębia w klatce? No właśnie, długo nie pożyje.

Ze mną jest tak samo.

Mogę kogoś lubić, nienawidzieć, kochać... Ale nie swoim kosztem.