smak krwi zmieszanej z czekoladą

poleciały łzy . . . dziewczynom dziękuje za wsparcie <3

jutro: jeden wielki spontan

Łatwo jest uwierzyć w siebie, gdy się kłamie, ponieważ wtedy mówi się o kimś innym. Dlatego ja nieustannie kłamię, ale nie robię tego ot tak, dla przyjemności. Na świecie niestety istnieją osoby, które darzę uczuciem. Przychodzący wieczorami niepokój o to, że je stracę, już dawno zmienił się w paraliżujący strach. Boję się, że któregoś dnia cisza będzie mi bliższa niż ktokolwiek. Ten lęk jest słabością, która odpycha. Newton nazwałby to tak "Jeśli na ciało nie działa żadna siła lub siły działające równoważą się, to ciało pozostaje w spoczynku lub porusza się ruchem jednostajnym prostoliniowym." Moją siłą kiedyś była wiara i rzeczywiście poruszałam się ruchem jednostajnym prostoliniowym. Teraz uważam, że nawet jeśli Bóg istnieje, nie jest wart żadnych modłów. Przeklinam go, bo najpierw pozwolił mi zgubić uśmiech, a potem nadzieję na jego odnalezienie. Wydarzenie, które sprawiło, że stałam się tym, kim jestem, poza spowodowaniem trwałej dysfunkcji w mózgu, otworzyło mi oczy. Dostrzegłam, że jako ktoś żyjący w świecie złożonym z przypuszczeń, prawdopodobieństw, marzeń nie odnajdę tego, czego szuka chyba każdy - sensu. Pozostaje tylko pytanie czy w ciągu 90 dni uda mi się odnaleźć ten sens? Wiem jak go szukać, ale czy zostało mi wystarczająco dużo czasu by go odnaleźć? Teraz to już nieważne. Z każdym dniem jestem coraz bardziej martwa. Życie, które się we mnie rozwija, sprawia, że jestem wciąż bliżej śmierci. Nie chodzi wyłącznie o skutek aktu, którym zostałam obdarowana przez los. To gorzej, bo powinnam to zrobić tylko ze względu na ów skutek. Śmieszy mnie fakt, że widok garści własnych włosów w dłoniach obcego faceta tak wiele zmienił. Chcę umrzeć, chcę zostać zabójczynią, chcę poczuć smak krwi zmieszanej z czekoladą i zrozumieć puentę tego żartu, który nazywa się "świat"....