accept.

Minął tydzień, a ja czuje jakby minął przynajmniej miesiąc. 

Brakuje mi miejsca, gdzie mogę się wygadać. Do ludzi nie wychodzę, znajomych unikam, przy rodzinie udaje silną.

Pustka nie do opisania, szczególnie, gdy dokoła tyle szczęścia. 

- Codziennie zdarza się coś o czym chciałabym jej powiedzieć...

- ... nie martw się ja będę pamiętać za nas oboje. 

Najgorsza jest bezczynność. 

Podobno najlepszy lek to zajęcie się czymś. Codziennie sprzatam, układam, wycieram, odkurzam...

Mam wrażenie, że każdemu w życiu zaczyna się układać, coś się rodzić, tylko we mnie wszystko umiera... 

I w  końcu zrozumiałam, że tak miało być. 

"Im częściej zmuszasz się do nie pamięci, tym piękniej wygląda Twoje życie."

... ale ja przecież nie chciałam się żegnać.