Melancholia

Sen nie chcę nadejść chociaż tak bardzo go pragnę.

Poraniona dusza pragnie połączyć się z ciałem.

Nie mam pojęcia co się ze mną dzieje.

Czuję szczęście i rozpacz.

Dwa, tak bardzo sprzeczne uczucia mieszają się we mnie.

Uśmiech i łzy.

Kolejne paradoksy.

Co się ze mną dzieje ?

Wiem, że tylko Ty byłabyś mi w stanie pomóc.

Tylko Twoja obecność byłaby w stanie mnie pozbierać.

Tylko Twój nietypowy, szczególny, perwersyjny i wyjątkowy oddech byłby w stanie wzniecić we mnie tchnienie życia życia.

Tylko Twój delikatny, szczególny, niepowszedni i nadzwyczajny dotyk byłby w stanie pozbierać moje psychiczne zwłoki i poskładać je w całość. To już za długo.

Za długi czas rozłąki.

Nie sądziłam, że będę przeżywać to aż tak emocjonalnie.

Aż tak mentalnie-wewnętrznie mi Ciebie brakuje.

Nie myślałam nawet, że nostalgicznie będą płynęły dni bez Twojej fizycznej obecności.

Brakuje mi tych rozmów bez słów.

Gdy spojrzenie Twoich niebieskich oczu napotykało wzrok moich oczu,

nasze usta wyginały się w delikatnym uśmiechu, a umysły pracowały w jednym rytmie.

On jest słońcem.

Ty jesteś powietrzem.

Niebieskooki Aniele Grzechu, wróć do mnie. 

Potrzebuję Cię...