Chciałoby się rzec: cos się kończy, coś zaczyna... Ale nie zaczyna się nic. Skończyło się na dobre. Uczucie jakby ktoś wszedł do pokoju bez pukania i tak ot sobie, odciął ci rękę tasakiem. Tak się właśnie czuje. Błądzę przybita do własnych myśli, wspomnień. A zaczęło się zupełnie niewinnie&.

Podstawówka: 5 czy 6 klasa. Zaczyna się całe to bum na HP. Dzieciaki szaleją, media szaleją, a ja patrzę i się śmieję. Niecierpię masowej mody. Buntuję się przeciwko presji masmediów. Pierdolę, nie idę do kina z klasą, nie kupuję książki, obrażam głównego bohatera od Stępienia (nota bene, sama nosząc okulary xD). W końcu polonistka coś przebąkuje z lekcji na lekcję, coraz bardziej intensywniej, że wprowadzi nam dodatkową lekturę- HP i kamień fil. Szlag mnie trafia, zmuszą mnie do czytania tandetnej bajki! Jako, że pilną uczennicą byłam a i napatoczyła mi się pierwsza ksiazka z tej serii zaczynam z wielkim trudem czytać. Mina skwaszona, czuję się  jak polskie dziecko podczas rusyfikacji, nakłaniane do nauki rosyjskiego. Ale strony piętrzą się po mojejej lewej a z prawej coraz szybciej ich ubywa. W końcu nie mogę się oderwać. Nie jem, nie piję, na wszelkie wezwania odpowiadam zaraz. Siedzę po nocy, czytam. Wstyd się przyznac przed ludźmi, że mnie wciągnęło, wiec nikomu nie mówię. Są chyba ferie, jesteśmy rodzinką w Toruniu, tata wysyła mnie z sis do kina- oczywiście na HP. Jestem wniebowzięta, po filmie gadam jak opętana, chodzę do taty do pracy po to by całą noc przesiedzieć w jakims biurze, w necie, czytając wszelkie nowinki i drukując przeróżne foty. Od kuzynki pożyczam książki i je pochłaniam. Z niecierpliwością czekam aż Rowling napisze kolejne. Filmy raz lepsze raz gorsze ale wiadomo, że ekranizacja nigdy nie przebije druku. I tak to własnie działa. Stałam się potteropsychomaniaczką czekającą na sowę. I wcale się nie dziwie Hermionie, ze jest kujonką- jakbym tam trafiła też chciałabym wszystko wiedziec o tym świecie. W międzyczasie zakochuję się w Draconie, podczas filmów mam gęsią skórkę. Gabaryty książek się powiekszają a ja czytam je szybciej niż te chudsze. Wystaję przed księgarnią o 12 w nocy by pierwsza nabyć książkę- wpisuję się do kroniki nawet ;) Łaże na premiery. Staje się to po prostu moją pasją- wiem wszystko i chce wiedziec więcej, kupuję tematyczne książki, interesuje się magią, wszystkim co ma jakis związek z HP. Po skonczeniu lektury ostatniej cześci czuję, że się nie czuję, ale pocieszam się myślą, że jeszcze 3 ekranizacje. W kinach pierwsza częśc ostaniej części- początek końca- jestem zachwycona, film podoba mi się chyba najbardziej, przebija  nawet 3.

A dzis był koniec końców. Multikino zjebało sprawę, olało kwestie celebracji, zwieńczenia takiego dzieła.A film...Osobiście nawet jakby był jednym wielkim gównem, to i tak bym wyszła z zachwytem, tak się nakręciłam. Ale był zrobiony dobrze, nacisk bardziej na efekty, chociaż mało podatne jak na 3D, pominięcie magii emocji i uczuc, bo przeciez miłości miałobyc sporo, a tak to te związki głównych bohaterów wyglądały jak moje, mogli się bardziej postarać. Ale wynagrodzili to widzom myślodsiewnią Snape'a. Dobrze, że w kinach jest ciemno i jeszcze okulary ci zasłaniają pół twarzy, bo tak ryczącej mnie to chyba sama nigdy nie widziałam. Gdybym była jedyna na sali, to już widzę, jak się zanoszę z tego płaczu. A tak musiałam się hamowac, choć i tak wraz z Dżej miałyśmy jeziorko z łez w wgłębieniu ucypitalnym. Po filmie ładnie poklaskliśmy, ja najchętniej schowałabym się pod siedzenie i kontynuowała swoje szlochy, tym bardziej widząc innych zaryczanych ludzi, ale pora wrócić do domu.

Minęło ponad 12 godzin a ja wciąż odtwarzam sobie obraz z ekranu. Dziękuję p. Rowling za stworzenie takiego świata, który dodał mojemu dzieciństwu, nastoletności i w koncu dorosłosci tyle magii. Zbiła pani na tym fortunę unikając jednocześnie komercjalizacji książki, i dobrze, ja jeszcze dopłacę!