Obudziła się naga, samotna podczas wilczej zamieci. Zamknięta w sztucznej ciemności. Kaskady barw rozszarpywały jej spłowiałe ciało.

Złamane skrzydła ćmy leżały na jej piersiach, targane przeciągiem co kilka chwil, rozsypywały kryształ ich delikatności. 

A ona oddychała. Cicho, rytmicznie. Delikatny biały jedwab, którym wczoraj ją przykryto otulał jej gładkie ciało. Oczy miała zamknięte. Spuchnięte od nadmiaru obrazów. Powieki ciemne niczym dojrzałe śliwki, blask materii wprowadzający w ruch gałki oczne. 

Trzasnęło. Czarodziej wyłonił się z rogu gęstej matni. Upadł ciężko, metaliczne. Kurz zatańczył w popłochu. Niespokojny, nie potrafiący uciec chwilom. Resztki ciała, martwego naskórka, brudu przeszłości, zapis niewidzialnych zdarzeń. Nikt poza mną tego nie mógł zobaczyć.

Ciemność tylko pragnie udawać prawdziwą. 

Ten młody-stary niósł ogień w dłoniach, wydobywał się on z jego oczu, uszu, przepływał przez żyły. Teraz te wieczne ciepło towarzyszyło nam, pełne gracji ujawniało jedne ze swoich wcieleń. Oddychał ciężko, łapczywie. Zakryty był pustką, gorzkim zapachem. Skórę miał wysuszoną jak stara kora dębu, oczy zapadnięte, we włosach mieścił sporo sekretów. Jeśli szczęście mi dopisze, znajdę jego cenny włos na jednym z moich przejść.

Odbył długą podróż.

Rozejrzał się i westchnął, ujrzawszy piękną zgubę. Chciał do niej przybiec, lecz za nim ciągnęły się ciężkie łańcuchy, do których przywiązane były kłódki. Miedziane, srebrne, złote, nawet te z platyny, uranu i domieszki orgonu. Odbył długą podróż. 

Nie potrafił wstać. Dużo zapłacił. Za dużo. Ugiąłem więc przestrzeń pod nim w idelany, niezbyt stromy rów prowadzący wprost do tej kruchej istoty, której tak długo szukał. Dopilnowałem oczywiście jego łańcuchów, aby nie zrobiły im krzywdy. Pragnąłem pomóc, lecz tylko to byłem w stanie zrobić.

Nie zdziwiło go to. Zbyt dużo już zobaczył.

Kiedy wreszcie klęczał przy niej, a jego ciepło dotykało jej zimna, zapłakał suchymi łzami.