Księżniczka.

-Posłuchaj ..

Była sobie..

-księżniczka?

-nie wiem. może prawdziwa królewna, a może nimfa. czy to ważne? niech będzie księżniczka.

-więc opowiadaj o tej księżniczce.

-słuchaj i nie przerywaj. księżniczka żyła sobie w całkiem wygodnym pokoju na ostatnim piętrze wieży. żyła sobie i marzyła o kwiatkach i s z m a t k a c h. urozmaicała sobie czas czytaniem poezji i słuchaniem muzyki.

-po prostu była sobie, żyła i marzyła?

-tak. aż pewnego wieczoru spotkała kogoś u wrót zamku.

-kto to był ?

-och, zaraz się dowiesz. słuchaj tylko. spotkała go, pocałowała i..

-i co ?

-są pocałunki, które kłamią. są pocałunki, które serce łamią.

-rymujesz.

-tak jakoś.

-to Twoje?

-nie wiem. może moje, a może gdzieś to przeczytałam, ale tak właśnie było. to był zaczarowany pocałunek, bo od niego wszystko się zaczęło. była noc wysrebrzona mrozem i śniegiem. noc, gwiazdy, on. i księżniczka.

(..)a potem przyszła wiosna. zaczęła szaleć zieleń i rozszalało się jej serce, choć próbowała nad nim zapanować. porą księcia, bo tak go nazwała w myślach, był wieczór, więc ona wciąż czekała na zmierzch, mimo że dawniej najbardziej lubiła poranki. zapalała świecę i gdy byli razem, cała komnata wirowała. pewnego wieczoru przyniósł ze sobą i podarował jej piękny wiersz pełen miłosnych zaklęć. były jeszcze inne wiersze i inne wieczory i niecierpliwe czekanie na tego, o którym myślała, że jest jej księciem z bajki.

-to koniec? niesamowicie głupi.

-daj mi skończyć. stale przerywasz.

-ta Twoja księżniczka jest horrendalnie głupia, tylko stale czeka i czeka. poza tym, kto dzisiaj głuszy dziewczynę na wiersze i która daje się na to złapać ?

-widocznie księżniczka trochę niedzisiejsza i to był najlepszy sposób, żeby zdobyć jej serce.

-no dobra. to już koniec?

-wcale nie, bo kiedyś przyszedł taki wieczór, kiedy skończyła się poezja..

-i zagrały zmysły? czy tak?

-prawie tak. na szczęście księżniczka była na tyle rozsądna, że do niczego nie doszło. książę wyszedł obrażony.

-wtedy czar prysnął i wreszcie obudziła się ta Twoja księżniczka?

-wcale nie, bo ona nadal go kochała i wierzyła, że wróci.

-fantastyczna idiotka! i doczekała się w końcu?

-doczekała, ale nie tego czego pragnęła. zobaczyła go z inną. już nie był księciem. świat marzeń legł w gruzach, a jednak nadal go kochała.

- lubię słuchać jak ludzie komplikują sobie życie. co było dalej?

-dalej był smutek. minęła wiosna, przyszło lato oszałamiające kolorami i słońcem, pełne zabaw i radości. wielu młodych ludzi przewijało się przez zamkowe sale, ale ona chciała mieć przy sobie tylko księcia. łzy i rozpacz przyszły z jesienną szarugą. wszyscy już zapomnieli o tym, że kiedyś był przy niej książę, tylko ona nie mogła o nim zapomnieć.

-to już koniec?

-chyba tak, chociaż można by ciągnąć tę historią dalej, bo ona wciąż ma masę kłopotów i smutków, a jej niebieskie oczy są pełne łez.

-dziwna ta twoja bajka-niebajka, ale dobrze się jej słuchało. kim Ty właściwie jesteś ?

-kim ja jestem ? może Tobą, a Ty mną? a może obie jesteśmy księżniczkami? może ta bajka-niebajka była naprawdę.

-więc opowiedziałaś to wszystko o sobie. po co ?

-może po to, żeby otrząsnąć się z tej historii, a może dlatego, że znów jest lato, a ja mam niebieskie oczy i .. czekam..