Początek końca.

Nie wiem od czego zacząć. Jestem nikim. Szesnastoletnia smarkula nie miejąca bladego pojęcia o życiu, miłości, cierpieniu i szczęściu. Najtrudniejsza lekcja staje się niemożliwym. Próbuję cokolwiek zrozumieć, zaakceptować siebie. Każdy podburza moje "ja". Kładąc kłody pod nogi nie dodajecie mi otuchy. Jestem spustoszona wewnętrznie. Nic nie wiem. Szukam. Biegam myślami. Tęsknie za niczym i wszystkim. Zazdroszczę. Nie ufam. Chcę coś zmienić. Chcę zacząć żyć. Witamy czterdziestkę. Wciąż za gruba, za brzydka nie potrafiąca wyrazić swojego zdania, sprzeciwić się innym, robiąca z siebie idiotkę aby przeżyć gimnazjum istota pragnąca ukojenia dla duszy. Szukamy uzależnienia, aby zapomnieć, chociaż na moment..