rok później!

czuję, że chyba powoli się wybudzam z koszmaru, który trwa już dosyć długo.

ale boję się, że to tylko jakieś pieprzone złudzenie.

może czuję się pewniejsza, bo wszystko tak jakby ucichło?

bo nie daje mi o sobie znać?

bo nic złego się nie dzieje, nic co mogłoby mnie tylko dobić?

a jeżeli to cisza przed burzą?

nie chcę.

naprawdę dosyć już.

starczy.

niech to nie wraca, chcę iść do przodu i nie chcę oglądać się za siebie.

powiedzcie, że to koniec.

'czasem czuje, że to wszystko jeden wielki cyrk. my clownami. a On się nami bawi. oby Mu się to znudziło.... no i te ludzkie emocje. tak różne..piękne, choć czasem próżne.'

obawiam się, że On czeka aż pewniej spojrzę przed siebie... a później znowu zacznie się bawić, żeby rozczarowanie było większe i bardziej bolesne, będzie się śmiać z mojej naiwności. zrobi wszystko by mój koszmar był jeszcze straszniejszy. znowu mi ściągnie z nosa moje różowe okulary, połamie je i rzuci w ciemny kąt. ile razy będę je sklejać?

The Irrepressibles - In This Shirt.