bless

tak, dokładnie: jest po 4 w nocy/rano jak kto woli, a ja ubieram mojego laptopa w świecidełka i robie mu sesje zdjeciową. 

a tak naprawdę zaczęło sie od tego, że nie mogłam zasnąć.

więc najpierw słuchałam muzyki, włączyła mi się faza na http://www.youtube.com/watch?v=bnVUHWCynig, przesłuchałam ją z tysiąc razy, prawie sie popłakałam bo to takie piękne i wgl miłość, potem poczułam wenę i złapałam za aparat (który sprezentował mi mikołaj, yay!) (btw muszę mu nadać jakies imię, bo aparat brzmi tak bezosobowo i NIECZULE) i zaczęłam robić wielce artystyczne zdjęcia- przykład powyżej- czujecie przekaz?- i rozkręciłabym się na dobre, gdyby nie to że nagle zgłodniałam (wiem, bardzo zabawne) i musiałam odwiedzić kuchnię. co wiąże się z moją niesamowitą historią, którą muszę się podzielić. 

1. schodzę do kuchni, w tle pizgawa na dworze.

2. robię kanapkę z serem i ogórkiem i zieloną herbatę.

3. znaczy, czekam aż woda się zagotuje. nasłuchuję mimo woli odgłosów zewsząd. CZY MI SIE WYDAJE, czy na dworze lub whatever gdzie, słyszę głos wyjącego psa/hieny/wilka/wilkołaka?

4. 'aha, to ja może pójdę na górę już'. biorę wszystko i zmykam.

5.wchodzę na piętro, gaszę światło.

6. ser i ogórek spadają z mojej kanapki.

7. zapalam światło, podnoszę ser, ogórek i paproszki z podłogi z powrotem na kanapkę.

8. zyję, jem kanapkę.

i chyba obejrzę film 

życzę miłej nocy wszystkim