Nie wyolbrzymiając.

Wiesz jak to jest, kiedy chwilę położenia się do łóżka  od momentu zaśnięcia dzieli kilkugodzinna rozpacz ?

Wiesz jak to jest, kiedy dostajesz nagłego ataku wyrzutów sumienia, które nie dadzą ci spokoju, aż z tobą nie skończą- a nie skończą nawet jak oświadczysz wszem i wobec, że się poddajesz; nawet jak padniesz na kolana i będziesz błagać o litość? 

Wiesz jak to jest, kiedy na samą myśl o sobie pogrążasz się w śmiertelnie poważnym smutku?

Wiesz jak to jest, kiedy tracisz wiarę? Nie potrafisz, choć usiłujesz, wierzyć w Boga, w to, że kiedykolwiek będzie lepiej... w siebie. Próbujesz się łudzić, ale nieudolnie.

Wiesz jak to jest, kiedy po prostu z głębi serca nie nawidzisz się za wszystkie błędy, jakie popełniłeś, bo wiesz, że piekło, w którym się znajdujesz po części sam sobie, nieświadomie, zgotowałeś? 

Wiesz jak to jest szczerze się nienawidzić? 

To mnie nie oceniaj.