Aleja Palki - Łódź cz.2

Słoneczny refleks zatańczył na odblaskowej kapocie.

• Cholernie niewygodne te kamizelki nam przydzielili - mruknął pod nosem Stachu, młodszy aspirant. Jego kolega idący tuż obok, przytaknął skinieniem głowy.

• A co ja mam powiedzieć - stwierdził ponuro, wzruszając ramionami.

Był prawie o głowę wyższy od partnera i bardziej barczysty, więc wyglądał w swoim patrolowym uniformie jakby próbował założyć coś należącego do dziecka.

• Kurwa, nie dość, że gorąco jak cholera, to my w pełnych mundurach i jeszcze te pedalskie kamizelki. Trzeba coś z tym zrobić Adam - narzekał dalej Stachu, gapiąc się w spękane płyty chodnikowe.

• Ano trzeba - przytaknął kumpel i dalej szli już bez słowa, wypełniając nudny, rutynowy obowiązek.

Był dzień jak co dzień, więc dwóch młodych policjantów z komendy miejskiej Łódź-Bałuty, robiła patrol po okolicznych osiedlach, ot żeby mieć coś do roboty. Pensja drogą nie chodziła, a tym bardziej wcześniejsza emeryturka, więc chociaż tyle trzeba było odsłużyć.

Za nimi niczym sam Jezus, szedł chłopak przygnieciony krzyżem swoich życiowych decyzji. Błędy, które popełnił niczym wściekłe psy ścigały go gdy tylko był sam. Myśli niczym nieokiełznane morze rozmywały falochron, który miał ochraniać jego dobry humor, jego samopoczucie, jego chęć życia. Były to ponure myśli, więc na morzu panował rozszalały sztorm, wdzierający się głęboko, głęboko w głąb brzegu. Nic nie mogło się mu oprzeć. Kiedyś była jeszcze wyobraźnia. Strzegąca chłopaka niczym niemy strażnik, rycerz w błyszczącej zbroi. Niepokonana i niezwyciężona, w której cieniu zawsze można było się skryć, zająć czymś umysł, odgonić sztormowe chmury lub chociaż się przed nimi schować. Ale i ona go zdradziła, z czasem zmuszając go do wyobrażania sobie rzeczy, które tylko zadawały większy ból. Zdarzeń, rozmów, które widział w swojej głowie i snach, a które nigdy nie miały mieć miejsca. O których nikt nawet nie pomyślał, prócz niego i to chyba bolało najbardziej.

Nagle przyśpieszył kroku, a dziurawe trampki na pamiętających PRL płytach chodnika były bezszelestne. Targało nim niezdecydowanie, wahanie sprawiło, że drżały mu dłonie, ale decyzja została podjęta. Chociaż tej jednej chciał w swoim życiu dopiąć. Tej ostatniej.

Stachu i Adam zareagowali instynktownie, lecz rozleniwieni słońcem i temperaturą zrobili to stanowczo za późno. Ciche kliknięcie odpinanego klipsa od skórzanej pochwy, szarpnięcie w okolicach uda i po chwili młodszy aspirant Stanisław Rymański wpatrywał się w długowłosego chłopaka, trzymającego jego służbowego Walthera P-99. Adam był szybszy, lecz kamizelka skrępowała mu ruchy i zdołał tylko delikatnie uderzyć w rękę sięgającą do kabury. Chłopak syknął, ale dopiął swego. Chwycił mocniej pistolet, który miło zaciążył mu w dłoni. W jednej chwili stał się Panem Życia i Śmierci. Nim ktokolwiek z wielu przechadzających się tego upalnego dnia zdążył zauważyć, nim zbaraniali funkcjonariusze zdążyli wypowiedzieć choć słowo by go powstrzymać, wycelował i pociągnął za spust. Cyngiel zadźwięczał metalicznie, lecz ten piękny dźwięk utonął w huku wystrzału. Ciało padło bezwładnie, ozdabiając chodnik malowniczymi czerwonymi rozbryzgami, które zakwitły niczym polne maki. Świat jakby przejął się tę jedną z tysięcy codziennych śmierci, która miała miejsce na jego powierzchni i zwolnił na chwilę. Stachu rzucił się na ziemię, próbując coś jeszcze uratować. Adam już nadawał przez krótkofalówkę, że wydarzył się wypadek. A on odpływał gdzieś indziej, poza rzeczywistość, którą tak pogardzał. Leżąc na gorącym betonie myśląc, że, o ironio, zostanie po nim tylko ślad namalowany kredą. Kredą, z którą nigdy już nie dane mu będzie stanąć przy szkolnej tablicy.

imć Frycu the Lord