Daj mi cichą obietnicę, że nie jesteś jak inni ludzie. Słowo, że nigdy nie odejdziesz. Powierz pełną słodkiej woni pewność. Pozwól wyzbyć się strachu. Pragnienie oddania w pełni bez wszelkich zahamowań całej swojej duszy, wypełnia zakamarki serca. Czy nie tego właśnie pragniemy? Pewności. Pewności, że możemy kochać. Pewności co do tego największego banału tego Świata- nie zostać zranionym. Na wyciągniętej dłoni trzymać wszystko co tak naprawdę należy do Nas. Nie ma piękniejszej rzeczy na Świecie niż wyzbycie się niepewności w momencie powierzenia drugiej osobie całego siebie. Czyż nie tego właśnie pragniemy? Być bezpiecznym w dłoniach drugiego człowieka, oddać mu na tacy zaufanie i wiedzieć, że będzie o Nie dbał. Nie ważne ile razy ktoś rozbił na kawałeczki wasze ja. Nieważne ile razy próowałeś podnieść się po utraconym spokoju. Nieważne ile razy wybaczałeś. Ile razy szedłeś ze spuszczoną głową, niemo krzycząc ,,nie rób tego więcej'' Czyż to nie jest sztuką? Podnieść się, kiedy kazdy nerw w ciele krzyczy ,,ZRANIONY''? Wspólnie składać coś, co w oczach innych ludzi nigdy się nie zabliźni. Z na wskroś przebitym sercem, poraz kolejny chwycić za dłoń ukochanego i na zgliszczach budować nowe fundamenty. Już nie te same- ale o wylane łzy silniejszy. Sztuką jest po wszystkim co wspólnie przeżyliście, ciągle mówić- BĄDŹ. KOCHAJ. NIE RAŃ. Sztuką jest podać rękę, kiedy już raz została wypuszczona.

miłość- mówi sama za siebie.