W Świecie przepełnionym po brzegi racjonalizmem ludziom zgoła emocjonalnym jest mówiąc kolokwialnie ,,do dupy. Czyniąc w swym życiu wszystko pod dyktando serca, nie zwracają uwagi na srogie zasady umysłu, który wyznacza dość twarde granice w życiu codziennym. Kto normalny uśmiecha się do starszej Pani na ulicy, nie mówiąc już o rozczulaniu się nad losem tego starszego Pana, który zamiast zmarszczek, na swojej twarzy ma bruzdy zrodzone z wielkiego bólu. Nikt. Nikt, kto marzy o łatce człowieka normalnego nie śmie okazywać emocji, wśród szarych mas. Pośród betonowych bloków i  wielkich przemysłowych miast popytem cieszą się ludzie zdezelowani z wszelakich emocji. Kukiełki systemu. Marionetki monotonii. Ludzie budzący się do życia na dźwięk szeleszczących banknotów. Brak uczuć jest dzisiaj w modzie, niczym niegdyś plisowane spódniczki. Licząc dobra doczesne, które wykarmić mogą rodziny, zapomnieliśmy o tych, które sprawiają, że jesteśmy syci emocjonalnie. Niegdyś wielka rola serca, dziś zepchnięta została ze swego piedestału. Ileż razy betonowi ludzie rzucali szydercze spojrzenie, gdy szedłeś ulicą, czerpiąc radość z deszczu, który zdawał się wybijać rytm ukochanej melodii? Ile razy wykpiewali Twoją wiarę w ukochaną osobę, mierząc waszą więź własnymi miarami? Ile razy określali Cię mianem wariata, kiedy zapominałeś o szczęściu, które Cię otacza, na rzecz bólu, tęsknoty, smutku? Ile razy ktoś próbował wmówić Ci, iż emocjonalność nie jest w cenie? Ile razy idąc ulicą czułeś się wręcz pstrokato wśród odcieni szarości? Ile razy&?