end?

Słońce ogrzewa moje prawe ramię. 

Jest źle, znowu. Nie wiem czy zycie właśnie na tym polega, na ciągłym płaczu. Jeśli tak, to świetnie się wpasowałam. Kolejna kłotnia. Kolejna złość. Kolejne rozczarowanie. I w końcu, kolejne łzy. A ja już naprawdę nie mam siły, psychicznie jestem na wykończeniu. Staram się bardzo, daję z siebie tyle, ile mogę, ale zawsze coś stanie na przeszkodzie. To jest jak z dietą, albo nawet gorzej. Ćwiczycie, ograniczacie się, ale przychodzi w końcu taki dzień, kiedy potrzebujcie zjeść coś słodkiego. I trzeba zaczynać od początku. 

Ja już nie widzę siebie w kolejnym prologu. Za dużo wypowiedzianych słow, za dużo złych chwil, żebym mogła pozbierać to wszystko, wyrzucić do kosza i zapomnieć. 

Mówią że pieniądze to nie wszystko, jak dla mnie jest to pocieszanie klas niższych. Przepraszam, że tak to ujęłam, ale chcę w końcu komuś powiedzieć prawdę. Skrywanie jej przez tyle lat wykończyło mnie od środka, jak tasiemiec. Wszystkie moje problemy zaczynają i kończą się właśnie na tym.

Nie należę do rodzin zamożnych, ale nie mieszkam też w drewniaku. Jak na polskie realia znajduję się pośrodku, może ciut wyżej. Każdy ma inną mentalność, inne proirytety. Ja i moi rodzice to dwa oddzielne obozy w tych kwestiach. W szafie nie brakuje mi niczego, ale w 90% jest to 'moja zasługa'. Ja miałam pieniadze, ja kupiłam. Na co dzień nie narzekam, na święta, urodziny także. Jednak takie głupie rzeczy potrafią popsuć całą bajkę. Boję się, nienawidzę prosić ich o cokolwiek. Wymaga to wiele dni przygotowań i uzbrojenia się w anielską cierpliwość. Zawzwyczaj kończy się to negatywną odpowiedzią. Nie ma mowy o żadnych spontanicznych reakcjach. Jest ekscytacja, zadowolenia, duma z pomysłu i nagle czas pryska. To są własnie nierozłączne elementy ojego życia. Zbyt dużo uciechy i 3 dni rozczarowania, żalu i płaczu. Witajcie w moim świecie. 

Co jeśli..? Co jeśli skończyłabym z tym wszystkim na zawsze?