number 101.

z Emilią z urodzin Ali. <3

siemka Wam. no i mija kolejna nudna, męcząca środa.już po sprawdzianie z fizuni, nawet zadanie dodatkowe zrobiłam! sama siebie czasami zaskakuję. niestety, nie zawsze pozytywnie. żałuję wielu rzeczy. żałuję tych, które zrobiłam w ostatnich dwóch tygodniach. żałuję, szczerze żałuję.. ale trzeba iśc do przodu, próbować naprawić krzywdy i żyć swoim życiem, nie innych. mimo to wszystko mnie także bolą pewne sprawy. dotycza one osób najważniejszych w moim życiu. czuję się po prostu martwa w środku, jakby ktoś zabrał mi całą motywację, radość, siłę. to wykańcza coraz bardziej z dnia na dzień, ale uśmiech i do przodu nie? nie powinno myśleć się za bardzo o przeszłości, jednak ja tęsknię za tym, co było kiedyś. brakuje mi tego z każdą sekunda coraz bardziej, boję się tez, że nie zdołam nic już z tym zrobić.. coraz trudniej mi się zasypia i oczywiście co noc pobudka około 2:00, koszmary. długo tak nie da się wyciągnąc, uwierzcie. I need your help. pamiętajcie, nie marnujcie najważniejszych szans. to w pewnym sensie priorytet, bo trzeba walczyć o ludzi, których się kocha. pisałam to we wcześniejszym wpisie, piszę to teraz, prawdopodobnie napiszę to jeszcze nieraz. chcę, żeby w końcu wszystko było na swoim miejscu, nie musi być idealnie, chce tylko, żeby było w porządku, dobrze.you have to try, too.

dzisiaj nic zadzwyczajnego się nie zapowiada, możliwe, że wybieram się z Ananasem na łyżwy! oderwę się chociaż na godzinkę od tego wszystkiego. nie będę myślała o tym wszystkim, co ostatnio tak bardzo mnie dotknęło. w sumie ten wpis jest bez sensu i dziwnie napisany, to jednak chciałam to tu napisać. wiele osób traktuje swoje fbl jak normalne blogi, w kótrych piszą, co myślą. jak nie jedna osoba zdążyła zauważyć ja także postanowiłam tak go prowadzić. nie mam większej weny na to wszystko, więc elo.

"Na­wet jeśli cza­sem trochę się skarżę - mówiło ser­ce - to tyl­ko dla­tego, że jes­tem ser­cem ludzkim, a one są właśnie ta­kie. Oba­wiają się sięgnąć po swo­je naj­wyższe marze­nia, po­nieważ wy­daje im się że nie są ich god­ne, al­bo że nig­dy im się to nie uda. My, ser­ca, umiera­my na samą myśl o miłościach, które prze­padły na zaw­sze, o chwi­lach, które mogły być piękne, a nie były, o skar­bach, które mogły być od­kry­te, ale po­zos­tają na zaw­sze niewi­doczne pod pias­kiem. Gdy tak się dzieje, zaw­sze na ko­niec cier­pi­my straszli­we męki."

~Paulo Coelho.