celebrujemy.

Tak trudno mi uwierzyć, że to już 15 rok mija, od  kiedy się znamy. 

Od kiedy przyszłaś na świat, 15- ego września 1995 roku.

Od kołyski.

Nie wiesz, jak dobrze pamiętam  każdą wiosnę, gdy razem wypatrywałyśmy pierwszych przebiśniegów, jeżdząc na twojej zółtej, angielskiej hulajnodze z czarno-białym siedzeniem.

Każde lato spędzane na kółku, gdy śmigałyśmy na wielkich składakach i szukałyśmy czterolistnych koniczynek ( i to ja je zawsze znajdowałam, hah! )

Każdą jesień podczas której wdrapywałyśmy się na dach i zrzucałyśmy orzechy na głowę ludziom przechodzącym w dróżce.

I każdą, mroźną zimę podczas której lepiłyśmy zjeżdzalnie z zasp i zawsze miałam potem odmrożony tyłek.

I zdołałaś przez te wiele lat zapracować na wielki szacunek ,bezgraniczne zaufanie którymi Cię darzę.

Z Tobą zawsze mogę się śmiać, milczeć, a nawet wypłakać w Twój rękaw. I wiem,  że  zawsze mogę liczyć na twoją pomoc.Że zawsze mnie pocieszysz, gdy ryczę przez jakiegoś prymitywa, którego nieopacznie obdarzyłam zbyt dużym uczuciem.

Ale masz też swój darkside, i  coś co uwielbiają w Tobie faceci.

I kocham, kocham to gdy idę z Tobą  po ullicy a goście wpadają na drzewa i słupy, gdy oczy latają im z góry na dół, gdy czerwienią się ich twarze, gdy tak bardzo świecą im się oczka,  gdy masz na sobie spódnicę.

S T O   L A T   K A S I U, habibi!