Między innymi dlatego kocham jesień.

Moja pierwsza myśl - iść do parku.

Bo najskuteczniejszy sposób na zabicie złości, gniewu i rozżalenia to robienie tego, co się kocha.

Lubię, gdy szeleszczą mi liście pod stopami.

Bawię się wtedy w "jeśli nadepniesz na ziemię to wypadasz z gry!".

Ten park skrywa wiele moich tajemnic.

Od dziś o jedną więcej.

Zastanawiam się, dlaczego zawsze, gdy dopada mnie zły humor nachodzi mnie chęć rozmowy z Tobą.

Dlaczego tak jest skoro Ty nie istniejesz?

Szukam wiary w swojej duszy, ktoś wie, gdzie mi umknęła?

Uczciwego znalazcę proszę o kontakt.

Zmykam stąd tworzyć, bo naszła mnie wena, która prosi o to, by w kilku zdaniach zawrzeć piękno jesieni i dziecięcych myśli.

Ach, jeszcze jedno, jak ktoś spotka moją naiwność to proszony jest o sprzedanie jej kilka mocnych kopów w tyłek. I niech spada, gdzie pieprz rośnie.

Przepraszam za chaos myśli.