Nie mogę Ci opo­wie­dzieć o tym cier­pieniu,które przeszłam po je­go odejściu. Nie pot­ra­fię opi­sać słowa­mi tej pus­tki,którą czułam. Łzy chy­ba nig­dy nie były tak słone, ciało tak wygłodzo­ne, a ser­ce tak zmęczo­ne od ciągłego noc­ne­go pęka­nia. Te godzi­ny spędzo­ne na podłodze, te godzi­ny, w których próbo­wałam poz­bierać to wszys­tko co ze mnie wy­padło. Myślę, że to po pros­tu mój ból, mo­je przek­leństwo. Myślę, że każdy tak ma. No­si w so­bie taką roz­pacz,którą nie jest w sta­nie podzielić się ze światem. Na­wet gdy­by się chciało, ra­ny śmieją się z nas szy­der­czo i każą wyć z bólu, wić się po ziemi, umierać i rodzić się na no­wo, set­ki ra­zy. Set­ki ra­zy przeżywać ko­niec nas sa­mych.