Malująca się w moich oczach dramaturgia, burzy harmonię niewinnego wyrazu mojej twarzy. Ostatnimi czasy wnet rujnuje. W niewielkim stopniu znów zaczynam się gubić gdzieś kosmicznej przestrzeni. Kontemplacja jednak ciągnie za sobą miliony skutków. Aż boję się myśleć o przyszłości, nawet tej niedalekiej, każda kolejna minuta jest zagadką. Kazdy oddech zdaję się być ostatnim. Co ja biedna mam począć, by znów się odnaleźć... Chyba muszę się gubić co jakiś czas, żeby uświadomić się w jakim stanie żyłam, w stanie sielanki rzecz jasna. Ale kiedyś ktoś mądry powiedział ''lubię stany, szukam nowych'', nie wiem czy szukam, czy w nie wpadam, zaczynam odczuwać strach. Paraliżuje mnie strach. Dzisiejszy dzień wzbudził we mnie wojnę wewnętrzną, toczy się ciągle, czasem wstrzymuje prace serca, czasem boleśnie blokuje organy, czuję ból, dziś czuję, że żyję. Wiem, że ta noc będzie dla mnie katorgą, boję się, że już niedługo dam radę tak funkcjonować, nawet zdrowie zawodzi.

Dziękuję za uwagę, tak rozczulona Ness.