Nie poznaje siebie na tym zdjęciu.

W życiu też się nie poznaję.

Siebie sama.

Rozsypuje się to wszystko. Ja się rozsypuję. Jak piasek między palcami- tak przesączają mi się w glowie obrazy. Obrazy- wspomnienia. Obrazy- ludzie. Obrazy- chwile.

Boli to wszystko.

Te dawne opowieści. Te miejsca. Te godziny. Ten świat.

Nie wiem jak to się stało. Nadal nie wiem.

Odeszło to wszystko? WY odeszłyście?

A może to ja nie poszłam za Wami?

Może to ja zatrzymałam się w miejscu?

Tak, ja stoję. Stoję i patrzę na pustą drogę. Kiedyś tam były ślady, jeszcze wcześniej spacery... dawno.

Dawno temu...

Żal mi. Że byłam tak blisko, tak dawno. A potem ominęło mnie tyle... wasze śmiechy, wasze miłości, pierwsze łzy... nieostatnie.

Ale wróciłam nie w czas. Nie do tego okna. I już nikt nie czekał. Bo i na co...

WIęc teraz stoję i patrzę... jak czas ucieka mi przez palce. I godzę się z tym.

Bo ja się nie zmienię... Przepraszam.

Wyjątkowo nie dumnie i odważnie, ale cicho i ze łzami w oczach:

"-A teraz spójrz mi w oczy i uroczyście przysięgnij...

- ...Nigdy, przenigdy się nie zmieniać.

- I nie dorośniesz?

- Nigdy..."