Wreszcie z czystym sumieniem mogę przyznać, że wracam do przeszłości z radosną nostalgią. Bez żalu i smutku... Jedynie z lekkim ukłuciem... że to już minęło. Powracają ludzie, miejsca i wspomnienia. Za każdym razem z odpowiednią dla siebie wesołością je witam, a potem bez żadnych skrupułów i bólu zamykam za nimi drzwi. Nie dorosnę- bo wciąż mam wspomnienia. Nie zagubię się- bo wiem że ich miejsce jest w przeszłości.

I tak z lekką nutką mojej wspomnieniowej nostalgii stoję na brzegu mojej Nibylandii gdzie mam wszystko czego mi trzeba. Smutek, radość, spokój... I widzę te wszystkie statki płynące w drugą stronę. I mimo tego, że czasem myślę, że mogłabym odpłynąć razem z nimi, to nie potrafie żyć nigdzie indziej. Nie umiem być inna. I nie umiem się zmienić.

A może po prostu... nie chcę.

"Cokolwiek się stanie, ktokolwiek się w Twoim życiu pojawi, pamiętaj

nigdy się nie zmienić,

by za kilka lat móc z uśmiechem i bez wstydu spojrzeć w oczy

własnemu odbiciu."

"-A teraz spójrz mi w oczy i uroczyście przysięgnij...

- ...Nigdy, przenigdy się nie zmieniać.

- I nie dorośniesz?

- Nigdy!"