bo je uwielbiam w raz z pomaranczowa plamka w lewym oku.

Ona:
i juz zawsze bedzie zabieral mnie na ksiezyc.

On:
nawet jeśli bedzie miała krótką drabinę
 popatrzymy sobie na was z góry
w ciągłym towarzystwie pełni księzyca...
bo choć różnić sie będzie
od waszej perspektywy jej widzenia
na tej nie małej serowej kuli
ona będzie
tak jak my
tu i teraz

Ona:
gdzies ponad wszystkim w odrobinie niejasnych melodii..
łapiąc w usta spokoj i scierajac z siebie zloty pył

On:
usłyszymy pozezje...tak jakby recytowały ją same anioły

Ona:
bez słow..
w paru taktach lirycznych linijek
gramy razem..

On:
bez swych  uśmiechów
kroków
gestów
bo nie będziemy już sobą
jako fale
utoniemy w oceanie

Ona:
skad wiedziales, ze zawsze chcialam utonac?

On:
...poznałem siebie
no i duży wkład miała moja kobieca intuicja;p...

Ona:
znalazles juz odpowiedni krater?

On:
krater nie jest ważny
ważne że usiądziemy na nim
[jakimkolwiek]
razem

Ona:
jak w zbyt dlugim snie
zasniemy..
tworzac milony obrazow na sekunde
ukladam dla Ciebie. slyszysz?
chodzmy juz..
czeka na nas.
nasz ksiezyc.

On:
.
Narrator:

I tak poszli...
tam gdzie zaden przymiot ludzkiej percepcji nie sięga

Mój ;*