Kiedyś kupię nóż...

Moja twórczość co do pisania pięknych poematów jest dość ograniczona. Jednak postaram się wysilić.
Bądź co bądź, raz od jakiegoś dzwonu, można.
Moja Droga Adriano, zastanawiałem się jakie zdjęcie może w jakiś sposób oddać to, o czym w tej chwili myślę.
Uznałem, iż ta fotografia będzie najodpowiedniejsza, ze względu na promienie słoneczne... Do których można porównać uśmiech (wcale nie koński, tylko czasami;p) ktory (zacytuję mojego mistrza, lecz nawet go nie poznałem) "nawet ślepy ze stu metrów zauważy". Jak te promienie świecą na niebie, tak twój uśmiech mi pomaga, gdy jest smutno. Najlepszym lekarstwem jest go sobie wtedy przypomnieć. Nie mogę się doczekać, momentu w którym znów go zobaczę.;)  

ps. Przepraszam, że nic głębszego z siebie nie wykrzeszę... Jedynie mogę powiedzieć- tęskno mi do Ciebie.;*