tęsknie..

zmęczona w codzinności, powoli traciła siły z samotności, opadała, znikała z otoczenia, czekała aż coś zmieni jej życie, 

nada koloru, barwy, oderwie od szarej rzeczywistości , ponura pora roku nie polepszała jej samopoczucia, ogarniał ją coraz większy strach o przyszłość, nie chciała wrócić wydarzeniami do przeszłości chciała żyć przyszłością, która miała być lepsza, prawda? tak jej mówiono, powtarzano, chociaż nie czuła tego, to ufała i słuchała tych słów , próbowała w nie uwierzyć, karmiąc się tym jak chlebem , który pomagał przetrwać kolejne dni, miesiące, aż w końcu obudziła się z dziwnym uczuciem, że nic nie jest takie jak być powinno, że to co jej biecano, wcale się nie spełnia.Chociaż się stara sprostać oczekiwaniom innym, to nie daje rady, zatraciła się zapominając o wartościach, które miała przyjąć, które miały sprawić, że poczuje się lepsza, potrzebna i spełniona. Ale co czuje? pustke, smutek , żal. Wołała o pomoc nie raz, zawsze ją zagłuszała cisza głosu, który ją uspokajał, ale tylko na krótką chwilę, póżniej wszystko wracało, od nowa. Nie mogła już z tym walczyć, nie umiała odejść , nie chciała stracić czegoś, co miało wartość w jej życiu, tylko to ma, bez tego, dawno zatraciłaby się w przeszłości, złych chwilach. Chciała coś zmienić, ale nie mogła. Nikt nie chciał jej zrozumieć. Krucha istotka rozpadająca się na kawałki, taka była. Jeden cios wystarczy by wykruszyła się na dobre, na zawsze. Tak niewiele trzeba, by być szczęśliwym, tak niewiele trzeba by być samotnym,  tak niewiele trzeba, ale zatracić się, tak niewiele trzeba by zniszczyć sobie całe życie, tak niewiele trzeba.. a Tak wiele trzeba, by wszystko poskładać, by naprawić, by ŻYĆ. 

http://ask.fm/daaaaarijaaa