My style. My problem.

Spojrzenia. Wiecie jakie to męczące? Idę ulicą. Nic innego. Poprostu idę. Słucham muzyki i staram sie nie mysleć o tym , że wiekszość ludzi właśnie ścina mnie wzrokiem. Czemu? Bo wyglądam inaczej.
Dopasujesz się albo zginiesz.
Naprawdę? Mamy ufać tak pierwotnym instynktom? Że jak ktoś nie wygląda tak jak my , to znaczy , że jest naszym wrogiem?
Tak? W takim razie ja jestem wrogiem większości z was.
Cóż na to poradze , że lubie duże , szerokie płaszcze? Że nie lubie obcisłych ubrań?
Mam sie ubierać tak jak wszyscy ,  bo inaczej większość społeczeństwa mnie nie zaakceptuje?
To ja dziękuje.
Jeśli uważam długie spodnie za niewygodne nie załoze ich. Dużo osób czepia się mojego ciągłego chodzenia w szortach. Ale skoro jest mi tak wygodnie i dobrze sie czuję w krótkich spodenkach to macie mi coś do zarzucenia?
Nie zmienie się pod waszym wpływem.
Nadal bedę często farbujacą włosy dziewczyna w szortach i ogramnych swetrach.
 Jestem jaka jestem i nie zamierzam tego zmieniać.