Zaczęło się od doskwierania. Chwilowy ucisk na kręgosłupie, na moralności. Doszły zawroty i wysokie ciśnienie. Wtedy jeszcze wierzyłam, że potrafię wszystko naprawić, że jak nie zwrócę na coś uwagi to, to nie będzie istnieć. Z czasem wszystko zaczeło się zmieniać w szarą masę, a ja zaczęłam stapiać się z chodnikiem. Tonełam we własnej niezauważalności, na własne życzenie. Próbowałam płynąć, próbowałam dryfować, próbowałam utopić. Próbowałam wszystkiego i tak jak pragęłam wszystkiego, tak teraz chce zniknąć. Chce się stopić, chce zmieszać z masą, być tysięcznym odłamkiem człowieka. Zostać tym od czego się zaczęło - być nie wartą uwagi. A jeśli na coś nie zwraca się uwagi to, to nie istnieje.