- Ja­kie to smut­ne- po­wie­dział, pat­rząc na dziew­czynę, śmiejącą się ra­zem ze zna­jomy­mi z ja­kiegoś dow­ci­pu 
* Co ta­kiego?- spy­tała je­go to­warzyszka 
- Widzisz tą dziew­czynę ? - po­kazał niez­na­jomą pal­cem
* Tą, co ciągle się uśmie­cha?
- Tak, tą 
* Więc co w tym smut­ne­go?
- Ehh widzę, że nie ro­zumiesz. Jej uśmiech! Przy­pat­rz się dob­rze 
* Nie ro­zumiem da­lej - od­po­wie­działa po 5 mi­nutach
- Ona ni­by się uśmie­cham śmieje się z ich żartów, ale tak nap­rawdę jest smut­na. Wys­tar­czy, że spoj­rzysz w jej oczy, a uj­rzysz prawdę uk­ry­ta wewnątrz. Ona tak nap­rawdę cier­pi, pew­nie nie przes­pała ko­lej­nej no­cy pełniej łez, bo­les­nych wspom­nień i bólu...
* Więc po co to uk­ry­wa?
- Ha. Ty py­tasz se­rio? Prze­cież gdy­by po­deszła do nich ze łza­mi w oczach i smutną miną, oni by ją zos­ta­wili. Po­wie­dzieli by, że mają coś do załat­wienia i tak po pros­tu odeszli.
* Prze­cież ona może pot­rze­bować po­cie­sze­nia, wspar­cia, ra­dy, nie może być tak zam­knięta w so­bie - ciągnęła je­go ko­leżan­ka
- Czy ty chcesz, żeby stała tam te­raz sa­ma? Widzisz ona wo­li sztuczny uśmiech czy śmiech, żeby tyl­ko nie zo­rien­to­wali się, że coś jest nie tak. Ludzie uciekają w dzi­siej­szych cza­sach od ta­kich sy­tuac­ji, uważają , że to nie ich spra­wa, że to nie ich ból i łzy. Więc jej dzi­siej­sza mas­ka to: " uśmie­chać się mi­mo roz­darte­go ser­ca" ...