Cześć!

Czy chcę tego czy nie, od ponad tygodnia jestem już dwudziestolatką. 

Po wielu różnych refleksjach do których doszłam, będąc już dorosłą i doświadczoną osobą mogę śmiało stwierdzić, że kiedy w końcu po latach dzieciństwa, zależności od wszystkich i wszystkiego, podejmowania niesamodzielnych decyzji wychodzisz na spotkanie ze światem, już nie jako dziecko, to jest beznadziejnie. 

Tak, tak wiem- stwierdzenie w istocie banalne.

Jednak mimo banalności tych słów, prawdą jest iż tak właśnie wygląda życie. 

Oczywiście, ludzie to smutne istoty, więc starają się poprawić jakoś ten swój byt. 

Ciężko pracują aby osiągnąć wymarzony sukces,

zaspokajają swoje potrzeby kulturowe,

zachwycają się pięknem natury,

spotykają się z innymi smutnymi ludźmi, którzy podobnie jak oni szukają pocieszenia w kilku ulotnych słowach,

i tak w kółko, bo jak można inaczej żyć? 

Może i jeszcze za mało przeżyłam lat, by móc mówić w ten sposób, jednak wiem jedno na pewno- życie nie rozpieszcza. 

Nie dostaniesz nic, jeśli nie oddasz czegoś w zamian.

I tak do usranej śmierci!

Pozdrawiam