Takie tam super zdjono z opierdzielania sie w Pstrokoniach, leżenia w łożku, słuchania muzyki, czytania Wiedźmina i robienia innych jakże konstruktywnych rzeczy.

Jakoś nie ogarniam, że już za nami ponad miesiąc wakacji.. ale pewnie nie ja jedna.

Nie marzy mi się jeszcze powrót do szkoły, ani jednej ani wyjatkowo drugiej.

Coś się zmienilo, być może coś skończyło.. ale czas pokaże.

Narazie pełna niepokoju czekam na wrzesień.

Chociaż aktualnie nie mam ochoty myśleć jeszcze o tym miesiącu. 

W nowym roku nie chciałabym powtórzyć blędów z poprzedniej klasy. 

Myślę, że będzie mi teraz dużo łatwiej sie ogarnąć, bo moja sytuacja diametrlanie się zmienia. 

Co za tym idzie może być mi trudniej wszystko udźwignąć, ale jakoś mam w sobie niezywkle dużo optymizmu. 

Dobra, dość głupot.

W ogóle to już rok minął? Nie, tego nie ogarniam na pewno.

Chociaż jak tak serio pomyśle ile rzeczy przeżyliśmy to wydaje mi sie, że to o wiele więcej czasu minęło.. 

Niewiarygodne, jak można się do kogoś przyzwyczaić i przy okazji nie znudzić. 

Jakoś nie brakowało mi przez ten rok wrażeń. 

Myśle, że Tobie ze mną też.

Zaczynam obawiać się, że nigdy nie dorosne.. 

Zawsze będe tą nierozgarniętą idiotką tańczącą na łóżku, ze słuchawkami w uszach,

jednak śmiem twierdzić że przywykłeś do tego. 

Wakacje zawsze skłaniają mnie do filozoficznych przemyśleń nad sensem mojego istnienia na tym świecie.

Nie mam jednak szans na znalezienie odpowiedzi, 

nigdy nie dowiem się skąd sie biorą moje sny.

Wszystkie decyzje podjęto za nas,

a życie jest tylko jedną słodką chwilą jaką odłożył dla nas świat.

Dotknij moich łez swoimi wargami

Dotknij mego świata opuszkami swoich palców

I będziemy mogli mieć wieczność

I będziemy mogli kochać się wiecznie

Wieczność jest nasza dzisiaj 

Kto chciałby żyć wiecznie?