I'm lost.

e  s  p  e  r  a  n  ç  a

Dziwnym, magicznym wręcz sposobem nie mam humoru. Ojeju. 

Znaczy się, miałam humor praktycznie przez cały dzień, minęła 20 i już nie jest mi do śmiechu.

Rany boskie. 

Dobra, dość tego monotonnego zamartwiana się wszystkim co popadnie, bo oficjalnie można zwariować.

Mam serdecznie dość użalania się nad sobą, światem i innymi bezsensownymi rzeczami, więc ogłaszam koniec.

Teraz zaczynamy od nowa i wszystko ma być perfekcyjnie idealne.

Kto słyszy sprzeciw? Jaki sprzeciw? Ty słyszysz sprzeciw? Ja słyszę? 

Chyba komuś coś się zdaje.

Co jest jutro? Aha, no tak - rajd. Naprawdę chce mi się na niego jechać.

Wręcz pałam ambicją i chęcią pokonywania kolejnych kilometrów i ponownego męczenia

się z włosami, bo znając moje szczęście - będzie padał deszcz x.x

Supeer!

Miałam coś zrobić. 

Posprzątać pokój [*] potem.

Fabian nie może znaleźć namiotu i zapewne Cristi go zabije, ale cóż.

Bądźmy szczerzy, pewnie ta kupa złomu już dawno leży na śmietniku, a 

Fabiemu się tylko zdawało, że nadal jest gdzieś w szafie.

Kurde mać.

Oj, oj - zapowiadają się nieciekawe wakacje. Chyba potrzebuję natychmiastwej

listy planów na te miesiące, bo montonność codzienności mnie zabije [*]

,,Tu powinno być coś napisane, ale komuś się nie chce wymyślać zdań. Amen kochanie."

E V E R Y B O D Y    T H I N K S    I ' M    W E I R D

i strasznie mi z tego powodu wszystko jedno.