13g.

Poprzednia: http://www.photoblog.pl/historiezmarzen/155083668

Przyszłam do domu, zjadłam śniadanie i poszłam  do swojego pokoju. Zauważyłam, że Jakub zabrał swoje rzeczy. Ominęło mnie ich wyrzucanie. Chciałam się położyć, ale patrząc na moje łóżko przypomniałam sobie, że jeszcze ostatniej nocy spałam tutaj z Jakubem. Przeszedł mnie dreszcz obrzydzenia. Poszłam do pokoju gościnnego i tam się położyłam.

Z Dawidem nie kontaktowałam się przez kolejne dwa dni. Między nami było wszystko ok, ale chciałam od tego wszystkiego odpocząć. Kuby też nie widziałam. Tata mówił, że był załatwić sprawy ze zwolnieniem. W sumie to na jego szczęście, że się nie spotkaliśmy bo chyba bym mu wydrapała oczy.

W końcu zadzwoniłam do Dawida, odebrała jego babcia.

- Dzień dobry pani Haniu, tutaj Zuza. Jest może Dawid?

- O, dzień dobry. A on myślał, że się obraziłaś. Już go wołam.

Wtedy pomyślałam, że Dawid nadal nie zrezygnował ze zwierzania się babci. W młodszych latach gdy mógł pogadać ze mną czy Kubą, rozmawiał właśnie z nią. Pani Hania chociaż już w starszym wieku miała donośny głos. Wyraźnie usłyszałam jak zawołała swojego wnuka.

- Już go daje. - Po chwili powiedziała do słuchawki.

- dziękuję.

- Zuza! Cześć! Już myślałem, że się nie odezwiesz.

- Ty też mogłeś. Ale to nie o tym. Masz czas?

- Dla ciebie zawsze. O co chodzi?

- To czekam w kuchni z naszą herbatą. - odpowiedziałam nic nie wyjaśniając i odłożyłam słuchawkę. Wstawiłam wodę na herbatę i wyjęłam kubki. Po pięciu minutach pojawił się Dawid. 

- Cześć! Co się stało? Tak dziwnie brzmiałaś przez telefon.

- Nic takiego... Siadaj. Zaleję herbatę i już mówię.

Dawid usiadł, zalałam herbatę i postawiłam kubki na stole.

- Mmm, miętowa? - zapytał z uśmiechem.

- Jasne. - od zawsze uwielbialiśmy oboje herbatę miętową.

Do kuchni wszedł mój tata.

- Wyczuwam miętę? Patrzę, że wszystko po staremu.

Odpowiedzieliśmy śmiechem. Chociaż przez myśli mi przeszło, że byłoby po staremu gdyby był tu Kuba ze swoją ulubioną gorzką herbatą z cytryną. Po chwili zaczęłam obserwować każdy ruch taty. Chyba to wyczuł. Spojrzał na mnie, wyjął coś z szuflady i powiedział:

- rozumiem, już sobie idę. - wyszedł z kuchni i po chwili wrócił. - zapomniałem się przywitać. 

Podszedł do Dawida i podał mu rękę.

- Teraz mogę iść. Miłej rozmowy.

- Dzięki tato. Powodzenia w pracy.

- Dawid do ciebie mam sprawę. - Wbiłam wzrok w tatę. - Ale to później. Cześć, dzieciaki.

- Cześć panie tato!

Zaczęłam się śmiać. Dawno tego nie słyszałam. A kiedyś w trójkę tak mówiliśmy do naszych rodziców. Pani mamo, pani tato. Chociaż gdy związałam się z Kubą, on od razu przerzucił się na teściów co bardzo irytowało moich rodziców.

- To dowiem się o co chodzi?

- Chcę coś pozmieniać w moim pokoju a ty mi w tym pomożesz.

- A już myślałem, że to coś bardzo poważnego! - zaśmiał się.

- To jest poważna sprawa!

- Rozumiem... Jakub... - nawet nie musiałam mu tego tłumaczyć, rozumiał mnie. Nastapiła chwila ciszy.

- Godziny łażenia po sklepach? - zapytał znudzonym głosem.

- Dzięki, że się zgadzasz! - odpowiedziałam ze śmiechem. Jakoś nie chciałam myśleć z jakiego powodu chcę tych zmian a chciałam się tym cieszyć.

- Ale... ja... No dobra. Tobie nie potrafię odmówić.

- Super! Może skoczymy nad jezioro? Świetna pogoda jest.

- A z miła chęcią. Dawno nie pływałem w jeziorze.

- Baseny?  - zapytałam.

- Niestety...

- No to wstajemy. Nie ma co tracić czasu. A jutro szykuj się na zakupowe szaleństwo! - Uwielbiałam zakupy. Nieważne jakie. Mogły być to i drobiazgi do pokoju.

- Ech.. Ty i zakupy... - powiedział z przekąsem Dawid. Walnęłam go w ramię.

- Nie gadaj! Wstawaj i idziemy! To dopiero jutro!

CDN.