Figo Fagot

Dokładnie rok temu przyjechał do nas kartonik z Warszawy. Z podwójnym dnem, z termoforami, wypełnione siankiem i .... dwoma małymi szczęsciami. Tak, Figo i Fagot, wtedy jeszcze jako Q i M, dzięki Stowarzyszeniu Pomocy świnkom Morskim, przyjechali po to , by zawładnąć naszymi sercami (i lodówką). Co zmieniło się w naszym życiu od tego czasu ? Zacznijmy od drobnostek.
- z zakupów nie wraca się bez selera naciowego
- lodówka i jej okolice to jeden wielki składzik warzyw i innego zielska
- wracając z domu nie mamy pełnej torby słoików czy jedzenia - pełne torby siana wiejskiego
- najczęsciej wstawiane pranie: maty łazienkowe + polarki
- dłuższe wypady do domu tylko w czwórkę.
Dalej. Nie spodziewałam się nigdy, że krzyki dochodzące z kąta pokoju przy każdym otwieraniu lodówki, czy dotknięciu foliówki mogą tk cieszyć bawić, i jednocześnie denerwować
Mamy dwóch kawalerów, słodkich , wiecznie głodnych, zazdrosnych jeden o drugiego. Wieczorne miziania to kumulacja szczęscia <3 Hiearchia wartości jest następująca : dobro świnek > dobro nasze. Niczym dzieci, w końcu to my jesteśmy za nie odpowiedzialni. Każda zmiana zachowania, nie takie kichnięcie to sygnał do ciągłej obserwacji.
Poranne harce, ganianie, wyrywanie sobie jedzenia, straszenie i popcorning- to jedne z wielu sytuacji gdy widać, jak są potrzebne sobie nawzajem :) To dopiero rok , a ja już wiem, że świnki przez wiele lat będą częścią naszego życia. I niektórzy powiedzą: niepoważna, jak dzieci traktuje zwierzęta. A tak właśnie powinno być, w końcu bierzemy je pod opiekę.
Kocham je za wszystko : i za tę wdzięczność w oczkach i za te dziwne miny typu : jak to tylko marchewka ? , za gryzienie drewnianego domku nad ranem, i za sceny zazdrości na kolanach, za usypianie razem ze mną,  budzenie mnie gonitwą po klatce <3
Adoptujmy i pokochajmy <3