donGURALesko

Przez cały czas ze mną cisza. Nikt o niej nie słyszał, 

Bo nikt o niej nie mówił.  To ta cisza, która czas gubić lubi. 

Nikt o niej nie mówił, więc nikt o niej nie słyszał.

Przez cały czas ze mną cisza.

Jadę na luzie, choć czasem trudno zrozumieć.

Choć wokół ludzie, stoję samotny w tłumie.

Nie lubię tych co polują na grubego zwierza,

stronię od tych co z diabłem mają przymierza.

Swoją drogą idę, nie jestem betonowym androidem,

doceniam każdy wdech, celebruję każdy wydech,

Nigdy nie jest w sam raz, Babilon podzielił czas,

sekundy na tarczy depczą na gaz.

Sekundy gonią minuty, minuty godziny,

dymią kominy, rośnie poczucie winy.

A liście szeleszczą pod moimi nogami,

Bo ludzie- koty chodzą własnymi drogami.

Jestem dziki, przemykam po lesie lekkim chodem.

Mimochodem, znacze swój teren smrodem.

Nie potrzebuję dobrych rad i złych porad.

W mrozie poranka czuje już chłód wieczora.

Każdy z nas ma własny mikrokosmos.

Każdy z nas ma w sobie ten wewnętrzny głos.

I choć życie to trudne jest rzemiosło.

To wciąż toczy, toczy się człowieczy los.

Mogliśmy wszystko,  lecz mogliśmy tylko chcieć,

żyjąc szybko, bo chcieliśmy wszystko mieć.

Nie bać się, nie dać się. Z gównem nie jebać się.

Każdy dzień przeżywać, jakby był tym ostatnim.

Miałem w życiu trochę niewygód,

zaliczyłem trochę, hardkorowych przygód.

Wyciągnąłem wnioski, bo nie jestem przygłup,

kolejny powód, powoduje szczery wywód.

Kiedyś mieli legowisko, i rykowisko,

a teraz maja Facebook dziwko, i nie tylko.

Teraz maja wszystko, i pewnie sobie kurwa myślą,

że świat kłania im się nisko, po piździsko.