DIOX

Dzwoniłem wiele razy, nie raz z problemami,

Twój głos dodawał mi zawsze nadzieii i wiary.

Widzę Twoją twarz w obrazach naszej przeszłości,

Twoje oczy, gdy mówiłem szczerze o miłości.

Twoje oczy, gdy układaliśmy wspólne plany,

te w których nie było nienawiści i zdrady.

Nie mam odwagi pytać czy mi wybaczysz,

Chcę Ci powiedzieć, ze zawsze będę Cię kochał.

Trzeba mieć odwagę, by zamiast biec, zacząć cofać.

I mimo rozdartych serc, wszystko zbudować od nowa.

Życie potrafi ranić, jak ludzie którym ufamy.

Mimo, że obiecywali, że zawsze już będą z nami.

Ja tą drogą którą idę, znam lepiej niż własną kieszeń,

a mimo to gubię szlak, i błądzę jak każdy ślepiec.

Nie ma co się żalić, ani kogokolwiek ganić.

Trzeba iść wciąż drogą, choć stopy zaczęły krwawić.

Upadam, wstaję, niezmiennie idę przed siebie.

Nie boję się porażek, strach to stan równowagi,

Świat jest piękny - widziałem na obrazach.

Wiem co to miłość i widziałem jak upada.

Wątpię w dobro płynące bez intencji,

w świecie chorej ambicji, wzmożonej konkurencji.

Przyjaciele zawdozą zbyt często, bezsilnie w ścianę uderzam pięścią.

Rany na honorze trudno zabliźnić, wątpię w prawdę, brak mi tlenu i śliny.

Śnią mi się sny, w których zostaję sam.

Bo Ci których kocham, nie chcą mnie znać.

Stojąc jeden krok nad przepaścią mówimy, że

wyświetla się życie, ja właśnie widzę te filmy.

Czasem wątpię w to, że możemy mieć wszystko,

mamy miłość, ale nienawiść zawsze trzyma ją za rękę.

Wątpię w Ciebie, czasem już myślę, że odejdziesz,

że nie wytrzymasz mnie za to kim jestem.

Czasem mam wrażenie, że zostanę sam bez Ciebie,

że nie zniesiesz tego, co potrafię zrobić w nerwach.

Czasem się modlę, by ten kolejny dzień nie był końcem,

ale pamiętam, że następnego dnia, też wstaje słońce.

Nie mam siły iść, nie mam siły biec.

Nawet gdybym miał, to nie wiedziałbym gdzie.

Wieje wiatr, słońce wciąż daje miłość,

a pięć złoty od matki na chleb, jest na piwo.

Król na szachownicy wiele jest warty,

ale nic nie poradzi, gdy zostanie sam na matni.

Siedzę samotnie na zimnym betonie, a serce powoli zamienia się w stal.

Nie wiem czy jeszcze potrafię kochać, i możle dlatego właśnie zostałem sam.

Miałem 14 lat, spotykałem się z dziewczyną,

nie wiem czym to było nazywałem to "miłość".

Szukałem ukojenia w niej, każdego dnia,

i byłem w stanie oddać wtedy za nią cały świat.

Gdy odchodziła szła, oczy spuszczając na ziemię.

Nie czuła dumy, ale twardo przed siebie.

Nie widze nic, boję się odbicia z lustra,

stoję zarażony zdradą, którą przyniosła na ustach.

Pytam o Ciebie, mówi, że nie jesteście razem.

Jej wzrok po podłodze rozsypał się jak korale.

Myślą, że są wolni - aha, zimny prysznic.

Myślą, że już wyszli, a dopiero tu przyszli.

Pozory często mylą, łatwo zmylić drogę,

a najlepszy przyjaciel, staje się największym wrogiem.

Życie to nie film, w filmie Cię okłamali.

Więc zanim zrobisz coś, to zastanów się dwa razy.

Nie wiem czy wiesz, ale ja wiem doskonale,

że moi ludzie są ze mną nie tylko przy barze.

Nie tylko gdy błyszczę, nie tylko gdy gram,

nawet gdy stracę nogi, wiem, że nie zostanę sam.

To burza sumień w tłumie leci po blokach,

każdy z nas kogoś kocha, widać to po oczach.

DIOX - WĄTPIĘ

DIOX - WĄTPIĘ 2

DIOX - JEDNA MIŁOŚĆ

DIOX - POZORY MYLĄ

DIOX - KROKI

DIOX - TELEFON