Nie zgadzam się

To cudowne uczucie, pamiętać uśmiech, troskę, wsparcie i tyle pięknych słów, jakie można usłyszeć tylko od jednej osoby w życiu. Bardzo dobrze jest móc to pamiętać, lepszym jest tylko czuć to bezpośrednio, bez wyobrażeń i wspomnień. Budować wspomnienia, zamiast je odtwarzać. Z czasem pewnie wiele się zapomni, wspomnienia staną się mniej wyraźne, co raz trudniej do odtworzenia, do powrotu. Przypominać je będą tylko konkretne miejsca lub słowa. Nigdy więcej nie poczujesz ich ponownie. Może i tak jest, taka jest brutalna rzeczywistość, czas leci dalej, świat kręci się jak wcześniej. Tylko dlaczego skoro wszystko funkcjonuje bez szwanku, tylko Twój świat się zatrzymał? Wstajesz, biegniesz, uczysz się, zasypiasz i od nowa powtarzasz ten schemat. Z małymi przerwami, lekkimi trudnościami, ale tylko w czterech ścianach.  

Czemu nie możesz nic z tym zrobić?! Czemu nawet nie możesz łudzić się, że to po prostu tęsknota, potrwa jeszcze miesiąc lub dwa i już się zobaczycie i znow wrócisz do swoich zajęć. Czemu nikt nie zapytał Cię o zdanie, czemu nie pozwolił Ci się z tym nie zgodzić i walczyć. Czemu już żadna walka nie pomoże? Czemu nie możesz przeprosić i po prostu usłyszeć, że nic się nie stało i czy coś już dziś jadłaś i dlaczego nie... a jeśli nawet tenie możesz mieć, to czemu nie możesz zapomnieć albo się porządnie wkurzyć lub obrazić? Gdyby móc usłyszeć chociaż jedno słowo, przytulić Cię i po prostu na jakiś czas się z tym pogodzić.