Rozum.

Myliłam się, że wspomnień jest kiedykolwiek dość.

Więc z 'listów do niego' wyżalnika ciąg dlaszy:

Chcę opowiedzieć Ci wszytsko: to jak bardzo chcę rozmawiać, choć dobrze wiem, że nie mam o czym, o tym oddechu, którego łaknę na mojej szyji, skórze która ułamkiem sekundy stała się mi tak bliska, ciele którego pożądam, a nie wolno mi, o tych dłoniach które delikatnie błądzą tam gdzie nie ich miejsce. O tym wszytskim chcę Ci opowiedzieć, o tym co się skończyło zanim jeszcze zdążyło się zacząć.

Nawet sobie nie wyobrażasz jak bardzo mi Cię barkuje, jak bardzo chciałabym, żebyś teraz mi pomógł. Nie powiedział co mam robić, nie wskazywał drogę, chciałabym po prostu żebyś był. Swoimi czujnymi oczyma patrzył, jak dźwigam na barkach całe niebo. Podziwiał jak radzę sobie w oddaleniu od tamtych ramion, zapachu. Byś był dumny z tego jak odważnie podjęłam decyzję, jedną, ale za to ważną. Podobną do tej, którą Ty podjąłeś zdaje się wieki temu. Niezależną i bardzo dorosłą, w moim nieodpowiedzialnym i infantylnym stylu życia. I jak wraz z podjęciem decyzji na barki spadło mi niebo. Kiedyś nasze. Zmyślone. Wszystko, cały nasz piękny świat utonął, pochłonął go biblijny potop. Choć Ty już dawno widziałeś koniec. A teraz zamiast razem, muszę sama dryfować do lądu. Bez żadnych skurwysyńskich-boskich pomocy, bez żandych lipnych-gałazek oliwnych i wszystkich innych popapranych obietnic, którymi karmili mój mózg. O tym chcę Ci opowiedzieć. O tym jak mocno staram się być, nie tylko istnieć. Jak pragnę wypełnić znaczenie słowa 'dobry' pod każdą możliwą postacią. Chcę Ci też wspomnieć o tym niechciejstwie, które mnie ogarnia, i o tym jak tak na prawdę jestem niedobra. O moim własnych obrzydzeniu własną osobą, o szleństwie mojego umysłu.

O tym wszystkim. O dużych i o małych rzeczach. I niestety wiem, jak długo jeszcze będę na te opowieść musiała czekać. Czekać na spotkanie. Bo... Śmierć to dziwka.

Wbrew pozorom wcale nie jest mi, aż tak, źle na świecie.