Oddychaj, oddychaj.

  Pffffff, pfffffff.

  Panie Boże, powiedz, proszę powiedz mi że to nieprawda. Że mi się to śni !

  Matko kochana.

  Siedzę sama w szczerym polu. Sama jak palec u nogi. Ten mały.

  Chyba powinnam zacząć sypiać. Chociaż parę godzin dziennie, bo inaczej w końcu zasnę idąc ulicą. Co wcale nie byłoby śmieszne.

  Oto mocno skrócona opowieść tego, co mi się przydarzyło, a tym samym tego, dlaczego siedzę sama w szczerym polu.

  Jakieś 3 tyg. temu nasza droga koleżanka Monika zaproponowała Wąskiej Maryśce (naszej wychowawczyni), żebyśmy poszli na pożegnalny rajd ( kończyliśmy szkołę podstawową).  A że nasza wychowawczyni jak na swoje 150 lat jest bardzo energiczna, ten pomysł poparła. I tym sposobem dzisiaj, skoro świt (o 8.30) spotkaliśmy się pod bramą naszej szkoły aby wyruszyć na jakąś pieszą wyprawę podczas której najprawdopodobniej żywcem zjedzą nas komary.

  Szliśmy sztraaaanie długo, całą wieczność normalnie. BEZ POSTOJU. Co oczywiście nie przeszkodziło chłopakom robić głupich żartów nam, dziewczynom. Na przykład Kuba wrzucił Małej żuka za koszulkę, a Tomek podstawił nogę Werze tak, że wpadła prosto w kałużę błota. Obie oczywyście strasznie się wściekły, i zaczęły drzeć na chłopaków, wyzywając od jełopów i debilów, kończąc na świniach. Usłyszała to Wąska Maryśka, i zaczęła się wydzierać na dziewczyny,  które zaczęły się gęsto tłumaczyć i powtarzać, że już nie będą.

  Buchachacha.