when you say nothing at all

ostatnio odkrywam,jak dziwnie potrafią zmieniać się we mnie emocje.odkrywam granice zawiedzenia się na kimś,niedowierzania,nieograniczonej nadzieii.ufności.powoli uczę się śnić o bolących marzeniach,i mimo tego uśmiechać się rano.zaprzeczać i wmawiać sama sobie,że to,co zdaje się być kłamstwem,jednak było prawdą.i nadal ją jest.oszukuje samą siebie,jednoczeście tępiąc i godząc się na to.zaczynam zastanawiać się,kiedy przekroczysz granicę,w której nie będzie szansy na nowy początek a jedynie,a definytywny koniec.obawiam się,że jesteś blisko tego.kipię z bezsilności,że nie reagujesz na moje słowa.JUŻ nie kierowane bezpośrednio do Ciebie,ale i tak wiem,że gdy to czytasz,pijąc herbate z muffinowego kubka,czujesz całym sobą,że to o Tobie,jesteś tego w pełni świadomy.zadaję sobie pytanie,dlaczego więc,mimo tego mnie ranisz.uczę się ignorować rozszarpujący mnie od środka ból,i w niewielkich momentach zastanawiam się,czy na prawdę to wszystko czuje,czy ogarnia mnie pustka. przeraża mnie fakt,że nawet te najlepsze wspomnienia przyprawiają mnie o skurcz żołądka,który powoduje,że samoistnie zwijam się w kulkę pod naporem odczuć. niczego tak nie pragnę,jak tego,żebyś zrozumiał,jak bardzo mnie ranisz.jak staje się to,czego rzekomo tak się bałeś-tracisz mnie...niczego nie pragę tak,abyś poukładał to sobie w głowie,i powiedział mi wszystko jak ja zawsze Tobie. i żebyś zrozumiał,że mógłbyś uczynić mnie najszczęśliwszą osobą na świecie. tak,mój narkomanie,dobrze czujesz.majówka,weekend,polskibus,kierunek gdynia,rozmowa.dużo rozmów.i kubków wspólnej herbaty.i kawałków czekolady...