z uwagą na pełną pustkę

We wszelakich pokładach słownictwa czasami brak mi go, żeby opisać niektóre nurtujące mnie aspekty. Ironią jest łatwość ujmowania smutku w pułapie języka, kiedy szczęścia nie da się osadzić w żadnym schemacie. Sama myśl o próbie odnalezienia definicji napawała mnie nie tyle strachem co niemożnością, niemocą wyobraźni. Każdy przebłysk pomysłowości wydawał się conajmniej kretynoidalny (tak, to ostatnio moje ulubione słowo). Nawet opcja niedrążenia tego tematu zakończyła się fiaskiem. Nadszedł dzień, kiedy zostałam zmuszona do podjęcia rękawicy, chociaż mojej wenie to na rękę całkiem nie było. Jeśli za rękawiczkę uznamy ogół kontaktów międzyludzkich to ze szczęściem to nie będzie miało nic wspólnego, więc już nie będzie pierwotnie tematyczną rękawicą a przynajmniej nie tą szczęśliwą. Zamiast ogółu trzeba wziąć pod uwagę jeden kontakt, który na nią najbardziej zasługuje. Jadąc synonimami mogłabym wymieniać miłość, radość, wesołość, satysfakcję, euforię, ale tyle cukierkowości stanowiłoby totalny dysonans na moim wrodzonym pesymizmie. Moja osobowość prawie wyklucza mnie z pogodności, ale po to ma się obok siebie drugą duszę, żeby determinowała to, czego sami nie potrafimy w sobie odnaleźć. Wewnętrzna pustka nadal będzie próżnią, ale przy nim jest ona chociaż pustką szczęśliwą. To jest moja definicja. On jest moim wyzwaniem.