W czasie kiedy miałam przed sobą tyle do zrobienia, tyle dróg do przejścia, tyle słów do wypowiedzenia nagle jakby zgubiłam się w własnym życiu. Szukałam każdego dnia czegoś co dałoby mi choć strzęp radości, czegoś co zainteresowałoby tak jak kiedyś coś innego. Ale czego szukać skoro nie ma w tym wszystkim sensu? Zadręczając się własnymi myślami wciąż i na nowo szukałam dla siebie imienia, nowej toższamości i wszystkiego i niczego zarazem. Co jednak zrobić? Biorąc do ręki rzeczy, które przypominały o wczoraj, które zabierały w tamten czas, trzymając je w rękach szukałam jutra. Szukałam też reszty swojego życia i odpowiedzi na pytania, których jeszcze nie wypowiedziałam. Jaki jest więc sens w tym by wstać, by jeść, by spać, by robić.. I co to jest za chwila gdy w niej nie ma nic? I myśląc o tym wszystkim pomyślałam o Tobie, bo ja wiem, że Cię znam a zarazem nie wiem kim jesteś. Wiele razy krzycząc w niebo ocierałam łzy, które nie powinny się pojawić. Co więc zrobić z chwilą w której trwam, jak ją przeżyć by nie żałować? Bo skąd wiedzieć co będzie dobrym wyborem, co dobrym słowem, które nie zrani gdy będę chciała wyrazić co myślę, co będzie tym o czym myślę a nie chcę powiedzieć.
Mam takie marzenie.

Takie by nie musieć.

By nie wybierać.

By odpocząć.

By trwać.