Własnie minęło 17 dni od momętu kiedy odeszla osoba, która bardzo kochałam. Moja przyjaciolka......moja Mama [*] Nigdy nie przypuszczałam ze stanie sie coś tak potwornego w moim zyciu.  Jeszcze nie uporalam sie z ta sytuacja i minie wiele czasu nim bol odejdzie, nim przyzwyczaje sie do faktu ze juz niegdy jej nie zobacze, nie przytule sie do niej i nie powiem ze ja kocham. Nie zawsze sie dogadywalysmy, nie zawsze mialysmy podobne zdanie, nie zawsze widzialysmy to samo w tym samym swietle. Doceniam to wszystko co dla mnie zrobila ile poswiecila zeby wychowac mnie na porzadnego czlowieka. Doceniam to ile wysilku wlozyla w to jaka jestem teraz osoba. Mam 23 lata i teraz zyje sama bez Taty i bez Mamy. Jestem zla za to ze ktos mi ich odebral tak wczesnie. Nie moge pogodzic sie z faktem ze tyle ich ominie.Nie umiem pozbierac swoich mysli i napisac cos logicznego cos co ma sens, gubie watek. Jest tyle rzeczy ktore chcialabym napisac ale jeszcze nie moge jeszcze nie czas. Napisze tylko ze takie przykre zdarzenia zmuszaja do refleksji, nad zastanowieniem sie nad soba i swoim zyciem. Teraz mam swiadomosc jakie zycie jest ulotne jakie nietrwale i kruche. 

Dziekuje zwszystkim, ktorzy sa teraz przy mnie. Dziekuje za energie i troske.